Wat mij afgelopen week opviel in het nieuws:
Het zal niemand zijn ontgaan. De hele discussie omtrent de instroom van asielzoekers.
Bron: Spreidingswet op tafel in Eerste Kamer: dit zijn nu de regionale verschillen | Politiek | NU.nl
Deze discussie loopt al jaren en het heeft ertoe geleid dat het hele politieke landschap is verschoven. Ik heb zelf natuurlijk ook mijn gedachten en ideeën over hoe we met deze uitdaging om moeten gaan, maar merk al snel dat het probleem te complex is en er duizend en één meningen zijn. Het is niet mijn doel om daar nu mening nr. 1002 aan toe te voegen.
Wat mijn doel wel is en dat intrigeert mij in hoge mate, welke rol eigenaarschap nemen, of eigenlijk het niet nemen daarvan heeft geleid tot de huidige situatie, hoe we erin zijn geslaagd, om een probleem wat al jaren een wereldwijde realiteit is, steeds van ons af te schuiven, er niet mee te dealen, het over te laten aan “de ander”, om er nu achter te komen dat het ons heeft ingehaald. The “blamegame” draait op volle toeren. We wijzen gretig naar elkaar in een krampachtige poging om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen.
Binnenkort, als het voor de zoveelste keer helemaal vast loopt, zijn we massaal bereid om naar de minister te wijzen. Niet ik, maar hij heeft het verknald. Niet ik, maar de buurman heeft op de verkeerde partij gestemd . Het volgende hoofdstuk komt eraan. “Elke gemeente krijgt te horen hoeveel asielzoekers ze moet opvangen”. Ik zie de koppen alweer voor me: “Nederlandse gemeenten raken autonomie kwijt”.
Wat wil ik nu met dit verhaal? Ik stel mezelf de vraag hoe dit proces zou zijn verlopen als “We”, Jij en Ik,
eigenaarschap hadden getoond, en gemeenten meer eigenaarschap hadden getoond. Hoe zou ons politieke landschap er nu uitzien als eigenaarschap nemen de basiswaarde zou zijn van de Nederlandse cultuur?
Henk Wierda
Trainer/coach BoxBox
